The Kalua Hawaïans (ofwel "De Kalua's") een muzikale ansichtkaart uit Obbicht en Hawaï tussen 1949 en 1968
Lokkende stemmen, joelende gitaren. De Kalua Hawaïans waren in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw dé Limburgse vertolkers van Stille Oceaan-romantiek. En ze kwamen uit Obbicht. Althans een groot aantal orkestleden.
‘Aan het strand van ‘Waikiki’, ‘Blue Hawaï’, "Aloha he’. De Kalua’s bezongen van 1950 tot en met 1968 de Hawaii-archipel. Om enkele nummers van deze muziek te horen terwijl U verder de tekst leest, klik op het start driehoekje van een van de nummers hieronder.
De Hawaii-sound was in de jaren twintig al overgewaaid vanuit Nederlands-Indië. Het genre beleefde in de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw een ware hausse. De Kilima Hawaïans waren verreweg het beroemdste orkest. De Kalua’s de Limburgse top. Ze hebben nog opgetreden tijdens het allereerste Wereldmuziek Concours in Kerkrade.
Hoewel ze zelf nooit op de eilanden waren geweest, brachten ze een soort van muzikale ansichtkaart. De band liet mensen op de klanken van exotische woorden, steelgitaar en ukelele dansend wegdromen naar witte stranden en wuivende palmbomen.
Van bruiloft naar partijen, van personeelsfeest naar carnavalstent, of als er gewoon wat viel te vieren in de vele cafés die ieder dorp toen had. De bandleden uit de eerste helft jaren 50 waren Pierre Genders, Frans den Otter, Frans Lubbers, Wil Smits, Jeanne Genders en Sjeng Demandt.
Onder andere ‘Roadie’ Ton op den Kamp chauffeerde met zijn VW-busje de' zes ’bandleden' jarenlang kriskras door de provincie en verder.
1949
1954
1958
1965
De Kalua’s waren een echte vriendengroep. Naast muziek was sjpas maken belangrijk, gekkigheid was aan de orde van de dag. Zeker als er overnacht werd en de kasteleinsvrouw/boerin fungeerde als akela. Kermis was toen het hoogtepunt van het jaar. Er werden in de week ervoor vlaaien gebakken en er was dansen in de dorpszalen.
De orkestleden hadden gewoon een baan, werkten dus overdag en moesten elke zondag aan de bak, maar het was voor de band een hele fijne, plezierige tijd en tegelijkertijd een leuke bijverdienste. Toen later de vrije zaterdag werd ingevoerd, waren ze vaak hele weekenden onderweg. Ze speelden van vijf tot half elf s ’avonds. Daarna gauw de bus in en weer naar huis, want de volgende ochtend werden ze door meneer pastoor weer in de mis verwacht.
1961
De orkestleden uit Obbicht:
Pierre Genders was de oprichter en leider van het orkest. Vanaf de start in 1949 tot 1968 heeft hij alles geregeld. Waar ze ‘speelden’, de betaling, muziekkeuze etc. In de beginjaren werd gerepeteerd in het toenmalige ouderlijk huis aan de Oude Raadhuisstraat 7. Pierre was een echte muzikant. Was voorheen samen met zijn vader lid van Concordia, Hij heeft altijd gitaar in het orkest gespeeld en heeft gitaarles gegeven.
Sjeng Demandt raakte na de oorlog in vervoering door de Hawaï-muziek. In 1948 zag hij zijn kans schoon. In de muziekzaak Van Hout in de Paardestraat in Sittard ontdekte hij een fraaie platte gitaar. Die heeft hij toen voor 2285 gulden gekocht. Vervolgens heeft hij wat lessen genomen. Sjeng Demandt was met zijn Hawaï gitaar niet inwisselbaar voor de sound van het orkest. Hij stapte in 1964 uit de band
Jeanne Genders was de zangeres van het orkest. De Kalua’s zochten iemand en kwamen snel uit bij de zus van Pierre. Ze trouwde in 1956 met Jan Lambermon en het was in die tijd vanzelfsprekend dat ze stopte.
Wil Smits was niet de eerste drummer. Maar al heel snel werd hij gevraagd toen zijn voorganger ermee stopte. Hij had zich de beginselen zelf aangeleerd. Dit alles en doordat hij in verschillende plaatsen trommelkorpsen bij harmonieën zag ontstaan, hebben hem ertoe gebracht de drumband op te richten. Hij werd nadien de befaamde tamboer-maitre van verschillende korpsen.
Sjeng Demandt raakte na de oorlog in vervoering door de Hawaï-muziek. In 1948 zag hij zijn kans schoon. In de muziekzaak Van Hout in de Paardestraat in Sittard ontdekte hij een fraaie platte gitaar. Die heeft hij toen voor 2285 gulden gekocht. Vervolgens heeft hij wat lessen genomen. Sjeng Demandt was met zijn Hawaï gitaar niet inwisselbaar voor de sound van het orkest. Hij stapte in 1964 uit de band.
Wil Smits was niet de eerste drummer. Maar al heel snel werd hij gevraagd toen zijn voorganger ermee stopte. Hij had zich de beginselen zelf aangeleerd. Dit alles en doordat hij in verschillende plaatsen trommelkorpsen bij harmonieën zag ontstaan, hebben hem ertoe gebracht de drumband op te richten. Hij werd nadien de befaamde tamboer-maitre van verschillende korpsen.
Bij de Kalua’s zorgde hij samen met Jeanne voor de vrolijke noot. Het was muziek met entertainment. Hij verkleedde zich als vrouw en de een sigaar rokende Jeanne als man Het publiek kon er niet genoeg van krijgen.
Jeanne Genders was de zangeres van het orkest. De Kalua’s zochten iemand en kwamen snel uit bij de zus van Pierre. Ze trouwde in 1956 met Jan Lambermon en het was in die tijd vanzelfsprekend dat ze stopte.
Op de foto van links naar rechts Frans den Otter, Wil Smits, Jeanne Genders, Pierre Genders, Frans Lubbers, Sjeng Demandt. Ze gaven de Kalua’s jarenlang kleur en geluid. In de beginjaren draaide het vrijwel uitsluitend om de Hawaïaanse muziek.
Later werd het repertoire uitgebreid met foxtrots en tango’s om een zo breed mogelijk publiek te plezieren. De opkomst van onder andere de rock and roll heeft het Hawaïaans langzaam maar zeker verdrongen.
In 1968 werden de Kalua’s opgeheven. Jarenlang bleef de steelgitaar onaangeroerd. Het instrument werd alleen voor een optreden tijdens het Ecrevissefeest (1979) en een optreden in een spiegeltent (1982) uit de mottenballen gehaald. Die optredens waren een waanzinnig succes. Fans van toen die uit hun dak gingen. Sentiment laaide op, emoties kwamen los. Een paar vrouwen hebben een traantje geplengd.
Op zaterdag 21 april 2007 was er een allerlaatst optreden tijdens, de muzikale avond in Obbicht. Sjeng Demandt had de hele winter geoefend. Het gehoor was nog goed, het Hawaï-gevoel zat weer in de vingers.”
Het strand van Waikiki was een uur lang weer even aan de boorden van de Maas. Sjeng Demandt (75, steelgitaar), Wil Smits (79, drums) en Wil Props (65, gitaar) brachten met enkele leden van de Fastlane Band een ode aan een bijzonder muzikaal tijdperk.
De toen nog levende legendes kregen wederom emotionele reacties bij vooral het oudere publiek. Tranen van nostalgie in een gedroomde stille oceaan. Want de gitaar was weliswaar antiek, maar de sound nog net zo levendig als vijftig jaar daarvoor.
Van dit laatste concert is een film gemaakt : Concert Kalua's 21-04-2007
